Op weg naar Vietnam

In onze (voorlopig) laatste dagen in Cambodja worden we niet meer alleen nat van het zweet, maar krijgen we ook te maken met heftige tropische regenbuien. De onverharde wegen kleuren oranje en wij trotseren soms diepe plassen. Bij Kep, ook bekend om zijn krabmarkt, krijgen we in een vlindertuin de kans om foto's te maken van de schitterende vlinders die we onderweg al vele malen gezien hebben. Vlak voor de grens met Vietnam gaan we bij een ecologische 'pepperfarm' langs om te zien hoe peper wordt verbouwd. Groene, zwarte, witte en rode peper blijken allemaal van dezelfde plant te komen. De verschillen ontstaan door een andere pluktijd en behandeling. We kunnen op de farm blijven slapen, in een mooi rieten huisje op palen.

De volgende dag fietsen we naar de grens met Vietnam en zien onderweg hoe onder andere rijst op de weg gedroogd wordt. Als we eenmaal de grens over zijn, komen we steeds meer punthoedjes tegen, en de meeste vrouwen beschermen hun huid met gezichtsbedekking, handschoenen, lange mouwen, lange broek en teensokken. Een blanke huid is duidelijk mooi in Vietnam. Verder valt op dat bijna niemand Engels spreekt. We worden nog steeds veel begroet en bekeken. Ook blijkt Vietnam het land van ijskoffie te zijn.

Soms lukt het ons om te ontsnappen aan het drukke verkeer door kleine weggetjes te kiezen met steile bruggetjes en af en toe een pontje. Dit vergt de avond tevoren een goede voorbereiding door goed te turen en te zoeken op Google maps, de gewone kaart en Pocket Earth. Daardoor vinden we een kolonie met koereigers, fietsen we langs metershoge bamboestengels en zien een steenoven in bedrijf, gestookt op vliesjes van de rijstkorrel. In de grote stad Can Tho (1,2 miljoen inwoners) staan we om half zes op om de drijvende markt te bezoeken in een klein bootje. Een bezoek aan een noedelbedrijfje hoort ook bij deze excursie. Hier wordt de oven gestookt met oude lappen.