Kerken en vissersdorpjes
31 januari 2019 - Quemchi, Chili
Op het eiland Lemuy maken we zonder bagage een mooie fietstocht langs verschillende dorpjes, elk met z’n eigen houten kerkje, vaak met een vissersbootje hangend aan het plafond. Verschillende processie-figuren versieren de kerk.
Onderweg worden we voortdurend geconfronteerd met agressieve honden, gelukkig meestal achter een hek. Op twee plaatsen zien we een grote groep mensen met hun hond of kat, beplakt met een volgnummer. Het is een sterilisatieproject, heel nuttig. Er zijn hier vooral veel te veel honden!
Bij het dorp Detif is een helling van 30 procent, dat is te steil voor ons en dus lopen we het laatste stuk naar het kerkje. Op aanraden van Silvio eten we zeevruchten in Guñai. Na drie dagen te zijn verwend bij Rosanna en Silvio, vertrekken we van dit fijne adresje ‘El Castaño’. We steken Chiloé dwars over naar Cucao, aan de Stille Oceaan. Terwijl het hier meestal regent, boffen wij deze keer met het weer. We fietsen en wandelen naar de mooie rotsenkust ‘Muelles de las Almas’ (‘weg van de ziel’).
Vanuit Cucao fietsen we een paar dagen later naar Castro, de ‘hoofdstad’ van het eiland. Onderweg komen we terecht in een dorpsfeest in Nercón. In Castro zien we de grote kerk tegen een dreigende lucht. Het stadje is bekend om zijn ‘Palafito’s’ (huizen op palen) en ook steile straatjes met houten huizen in alle kleuren van de regenboog en met muren van kleine plankjes, meestal van alerce-hout. We slapen twee nachten in Castro in een simpel hotel.
Vanuit Dalcahue maken we een dag later een bustocht naar het eiland Quinchao waar we de mooiste van alle kerkjes zien in Achao.
We eten op Chiloé verschillende soorten vis, heerlijk klaargemaakt. Naast zalm onder andere congrio (zeepaling), merluza (heek), reneita en corvina.
Langs de minder drukke kustroute, zien we opnieuw een pudú, en kamperen bij Tenaún met een schitterend uitzicht over de zee en diverse kleinere eilanden. In de verte de besneeuwde bergen op het vaste land, waar we een maand geleden fietsten.
In het dorpje Colo wordt net het vuur aangestoken en staan kratten met nog levende zeevruchten klaar voor de beroemde ‘curanto’. Leuk om dit mee te maken, maar het duurt te lang voor het klaar is en dus fietsen we verder.
Nu in Quemchi twijfelen we tussen de langere en drukkere asfaltweg en de mooie, kortere maar zwaardere onverharde route. Wordt vervolgd.
Hier ligt weer een nieuwe laag sneeuw.
Veel reisgenot, GENIET NOOIT MET MATE !!
Groetjes, Ine en Bert
Groetjes vanaf de oever van de Mekong.
Petra, Robbert en Doris
En curanto was ook niet bekend: men maakt een gat in de grond van anderhalve meter en gooit stenen in het vuur en als ze rood zijn in dat gat. Dan gaat een pot met zeevrachten aardappelen vis en groenten daarop. Dan wordt het dichtgemaakt en daarop komen natte zakken, aarde en gras en het effect zou dan hetzelfde zijn als een snelkookpan. Na een uur is het klaar!
Ik snap wel dat dit uiteindelijk te lang duurt want ik weet niet in welke fase van de bereiding jullie stonden toe te kijken. Maar nu weten we dus niet of het ook lekker is....dag lieverds tot Feuds!
Greet
en de beelden. Heel bijzonder ! Nog veel reisplezier gewenst.
Hans Fafie