Panama, ons achtste en laatste land

We fietsen in anderhalve dag naar de grens met Panama. De eerste dag is het genieten van de mooie groene jungle, en het fietsen gaat goed. Vanaf Rio Claro naar de grens verandert het landschap. Het wordt kaler, er is geen jungle meer en daardoor ook geen schaduw. Bij de grens is het een chaotisch gebeuren. Voor Costa Rica moeten we betalen om het land te mogen verlaten. Om Panama binnen te komen moeten we eerst op de foto en daarna worden onze vingerafdrukken genomen en gecheckt.

Na de grens is de Pan Americana 4-baans, geen schaduw en zo’n 13 km vals plat - en regelmatig steiler - omhoog: zweten dus. In La Concepción weer een nieuwe telefoonkaart gekocht, dat had deze keer heel wat voeten in de aarde. Daarna door naar B&B ‘Little Italy’ waar we ‘s avonds uiteraard pizza eten. De volgende dag fietsen we over de snelweg naar de stad David om vandaar met de bus naar het 1.100 m hoger gelegen Boquete te gaan. Op het busstation is het een gekrioel van mensen waar wij als westerlingen bovenuit steken. We zien hier weer veel indiaans getinte mensen. De eerste buschauffeur die Frank aanspreekt wil voor 100 dollar de fietsen wel meenemen. Bij zijn collega betalen we 6 dollar. De bus zit stampvol, maar er kan toch altijd meer bij, zo blijkt onderweg. In Boquete aangekomen genieten we van de bergen om ons heen bij een aangename temperatuur. We doen hier twee excursies waarvoor we eerst met een busje naar een hoogte van ruim 1.600 m gaan. Via lange hangbruggen gaan we verder omhoog en verkennen we de jungle met grote bomen van zo’n 600-700 jaar oud. Het is een raar idee dat in dit gebied tien jaar geleden twee Nederlandse meisjes zijn verdwenen.

’s Middags doen we mee aan een koffie excursie. De bevlogen gids Octavio vertelt ons alles over de groei en bloei van de verschillende koffieplanten en -rassen. Hij laat ons zien hoe je de bonen brandt en we proeven wat dit voor invloed heeft op de smaak. Het was voor ons  een eye-opener dat je zoveel verschillende smaken kunt proeven in koffie. Als we weer in ons appartementje zijn breekt er een enorme tropische stortbui los. Voor ons is het de eerste regen sinds tijden.

We stappen na een paar dagen weer op de fiets en suizen naar beneden. Na 20 km nemen we een verkeerde afslag en komen op een nauwelijks te fietsen weggetje. Gelukkig bereiken we na 6 km de juiste weg van asfalt. Het is een mooie, rustige route met zicht op de bergen. Een grote boom langs de route hangt vol met bijzondere vogelnesten. Die blijken van kuif-oropendola’s te zijn die hier druk bezig zijn met de bouw van hun nesten. 
Inmiddels zitten we op 116 m hoogte in het dorpje Gualaca. We hebben een heerlijk onderkomen met een fijne buitenruimte waarin ook een schorpioen blijkt te wonen. Het is weer verlammend warm.

Vanaf hier naar Panama City is 450 km snelweg. We besluiten om overmorgen terug te fietsen naar David waar we inmiddels een auto hebben gereserveerd. Dat geeft ons ook meer mogelijkheden om dit mooie land te verkennen. De auto gaan we uiteindelijk in de hoofdstad Panama City inleveren.