Honduras in een notendop
20 januari 2024 - Somotillo, Nicaragua
Na vertrek uit La Libertad kopen we in El Rosario wat fruit op de markt. Als we dat zitten op te eten, komt er een man naar ons toe met voor ons onbekende vruchten. Hij vindt dat we die nodig hebben omdat er veel vitamine C in zit. Wij vonden ze niet te eten, maar het was natuurlijk goed bedoeld. We nemen een kleinere weg, iets minder druk en er is onderweg veel te zien. Een oude man droogt koffiebonen op straat, we stoppen bij een meubelmaker en een baksteen’fabriekje’. Niet ver voor onze bestemming in Zacatecoluca zien we een koffiezaakje waar we lunchen met heerlijke koffie, broodjes en flan toe. Pas bij aankomst bij Hotel Tropical in Z. ontdekt Frank dat zijn stuurtas (met paspoort, camera etc.) nog bij ‘Coffee Time’ staat. Even paniek, en als een speer terug gefietst. Gelukkig is de tas daar nog.
Ook de volgende dag kiezen we voor een andere weg dan de hoofdweg. Het valt tegen: het is tóch druk en er is nauwelijks een vluchtstrook. De doorsteek die we daarna moeten maken is mooi, rustig en onverhard van het ergste soort: het lijkt soms wel op een rivierbedding, en dat 17 km lang.
We fietsen naar een mangrovegebied aan de kust en besluiten spontaan om met een bootje naar het ‘Isla Espiritu Sancto’ te gaan. We blijven er twee nachten, zien grote groepen witte ibissen, een zeeschildpad, kleine krabjes en een krokodil. Deze laatste zorgt ervoor dat we niet gaan zwemmen of kanoën. Opvallend is ook op dit eiland de aanwezigheid van veel zwaarbewapende militairen. We maken stiekem wat foto’s.
In de buurt van de grens met Honduras worden langs de weg levende leguanen als eetwaar te koop aangeboden, wat erg lekker schijnt te zijn. Het is een akelig gezicht.
Was het al een tijd warm met 31-32 graden, dat is inmiddels 38-39 graden geworden, reden om ‘s morgens extra vroeg te vertrekken. En veel water drinken, dat is hier vaak te koop in jerrycans van één gallon (3,78 liter).
De grensovergang naar Honduras gaat vlot. Wat direct opvalt is het groene landschap en de mooie vergezichten. Het verkeer is minder druk en we zien voor het eerst ook grote velden met zonnepanelen. We nemen weer een binnenweg, dat betekent minder verkeer en later meer grote gaten in het asfalt.
In Choluteca slapen we in het simpele Hotel Kali. Terwijl we vooraf juist waren gewaarschuwd voor het gevaarlijke Honduras, voelen we ons hier goed op ons gemak en zien nauwelijks militairen of politie. En overal vriendelijke mensen die ons naroepen en graag Engels willen spreken.
Ondanks dit alles verruilen we Honduras na enkele dagen voor Nicaragua. Voor de grens een kilometerslange rij wachtende vrachtauto’s. De meeste chauffeurs liggen onder hun truck in een hangmat. Eén van de chauffeurs vertelt aan Yvonne dat hij drie dagen moet wachten voor hij de grens mag oversteken. Ook bij de grens lange rijen wachtende mensen, waarschijnlijk in de hoop ooit de VS te bereiken. Wij reizen de andere kant op, dat betekent gelukkig voor ons geen lange rij. Wel moeten al onze tassen door een scanner.
Niet ver voorbij de grens vinden we in Somotillo een simpel Hostal. In ons volgende blog meer over Nicaragua.
Wat een bijzondere reis maken jullie, zoveel landen, zoveel culturen.
Veel dank voor de mooie beschrijving van jullie reis! Ik lees het elke keer weer met veel plezier en interesse. Het is speciaal voor iemand die niet verder dan 500 meter van huis komt! Hartelijke groet en goede voortzetting! Greet Zweistra.
Desondanks geniet ik van jullie verhalen, dank en goede reis verder!!
Fijn dat de Hondurezen aardig zijn.