Terug op het vaste land

Uiteindelijk kiezen we in Quemchi voor de ripio-weg langs de kust. En dat blijkt de juiste keuze: het is een mooie route op een redelijke onverharde weg en onderweg blijkt de tweede helft zelfs geasfalteerd te zijn. We fietsen langs kleine vissersdorpjes, zien (weer) mos- en zeewierdrogerijen (bestemd voor de export naar Japan) en komen uiteindelijk bij de veerpont die ons de volgende dag naar het vaste land zal brengen. Bij de oversteek zien we zeeleeuwen die een plekje op een boei proberen te veroveren. 

De hitte maakt de rit naar Los Muermos erg zwaar, dus besluiten we om de komende dagen weer eerder op de fiets te stappen. Als we de volgende morgen vroeg opstaan, zijn onze fietsen verdwenen... Even een lichte paniek, maar gelukkig horen we al snel dat de eigenaar van de cabaña waar we verblijven, ze veilig binnen heeft gezet. 

We fietsen richting Puerto Varas en bezoeken onderweg in Nuevo Braunau een museum van en over de Duitse kolonisten die zich in deze regio vanaf 1850 gevestigd hebben. De toenmalige Chileense president wilde voor de ontwikkeling van het Zuiden kennis en vakmanschap uit Europa naar zijn land halen. De Duitse invloed is nog steeds zichtbaar in de architectuur en in opschriften als ‘kuchen‘ en ‘strudel’.

In Puerto Varas nemen we een duik in het grote Lago Llanquihue tijdens de hittegolf die drie dagen duurt. Na een dag rust fietsen we verder langs dit meer met voortdurend uitzicht op de vulkaan Osorno, en zetten onze tent op bij de ‘Fundo San Francisco’, een koeienfarm van Nieuw-Zeelandse immigranten. We zitten ‘s avonds met het gezin en een aantal vrijwilligers uit verschillende landen rond het kampvuur. Als we gaan slapen zien we (opnieuw) een schitterende sterrenhemel en melkweg. 

Het laatste plaatsje dat we aandoen aan het meer is Puerto Octay, daarna fietsen we naar de stad  Osorno om een doorsteek te gaan maken naar de kust. Na Osorno fietsen we richting La Unión over een mooie, rustige weg met prima asfalt. We zien het landschap veranderen: golvende graan- en maïsvelden en de eerste fruit- en notenbomen zijn weer te zien. Na een steile afdaling zien we plotseling het bordje ‘Fin de pavimiento’ langs de kant van de weg en verandert het wegdek in slecht ripio. We fietsen een erg klein weggetje in waar uiteindelijk, volgens de kaart, een veerpont moet zijn. Een oude man brengt ons daar in zijn kleine veerboot naar de overkant. We overnachten in La Unión en gaan dan via een binnenweg richting Valdivia. Halverwege zetten we onze tent op op een prachtige plek, een kleine camping met nauwelijks faciliteiten. 

Inmiddels zijn we aangekomen in de toeristische kustplaats Valdivia, waar zeeleeuwen, gieren en aalscholvers bij de vismarkt worden gevoerd met visafval.