Regen, kou, wind en zon
4 januari 2019 - Coyhaique, Chili
Sinds ons vorige blog zijn we zo’n 400 km verder en bijna in Coyhaique, de enige grote plaats in deze regio.
Na Chaitén is de weg voornamelijk asfalt. We kamperen aan het Lago Yelcho met mooi zicht op het meer. Na een nacht regen blijkt dát precies de plek te zijn waar je je tent níet moet opzetten. De voortent staat onder water en veel spullen zijn nat. Na een chic ontbijt in de lodge fietsen we naar Villa Santa Lucia waar we gelukkig alle natte spullen kunnen drogen bij het houtfornuis. Het dorp is een jaar geleden na extreme regenval voor de helft weggevaagd door een enorme modderstroom en dat is nog goed te zien. We zien een ravage van ingestorte huizen en een soms wel drie meter hoge laag van modder, stenen en boomstammen. Er zijn in december 2017 22 mensen omgekomen in dit dorp. Een ramp zoals we hier zien, kennen wij alleen maar van het nieuws op tv.
In de regen fietsen we de volgende dag naar La Junta, waar we een fijne lodge vinden, gelukkig met verwarming. Terwijl het gestaag doorregent, nemen we de volgende morgen een vulkanisch warm bad in ‘Termas las Sauces’.
De dag erna begint droog. Via Puyuhuapi is het een mooie tocht naar het nationaal park ‘Queulat‘ met zijn hangende gletsjer ‘Ventisquero Colgante’. In de stromende regen delen we ‘s middags op de camping een afdak met de vriendelijke Braziliaan Luciano. We wandelen in het kletsnatte regenwoud (4.000 mm per jaar!) en zien de gletsjer van een afstand. Dan volgt een regendag met een zware onverharde klim. Het is koud en nat. Niet kamperen dus, maar slapen in een stapelbed. Gelukkig wordt het droog en zowaar een stuk warmer. Veel bloemen. Gele brem en fuchsia-struiken langs de weg, en velden vol blauwe lupine. Heerlijk relaxed kamperen in Manihuales, vanwaar we naar alweer een leuke kampeerplek fietsen, 40 km voor Coyhaique (helaas is er nu een harde tegenwind...). We worden samen met twee Duitsers ingewijd in het Mate-ritueel en we besluiten hier nog een dagje langer te blijven. De vermoeide benen zijn wel toe aan wat rust. ‘s Avonds spelen onze gastheer Nacho en zijn vrouw Sandra op hun gitaar. ‘The answer is blowing in the wind’.
Groetjes en succes met die trapas!
Dat klinkt wel als heel veel regen en water, maar ook erg mooie plaatsjes en plekjes. En hoe werkt het, zo veel ontberingen samen doorstaan. Versterkt het de onderlinge band?
En het vogeltje op je hand, een Zuid Amerikaans winterkoninkje? Of het gevlekte roodkop zangertje?
Wat een beeldschoon vogeltje. Wel piepklein denk ik. Hopelijk vanaf nu meer zon en mooiere wegen. Goede reis maar weer.
Na afzien is het wel weer meer genieten van de meevallers. Hoop ik ;-)
Hoe beviel de mate trouwens?